که‌خۆم ناسی دنیا شه‌و بوو شه‌ویَکی چڕ، تاریک... تاریک! تیشکیَکی دوور له‌ئه‌و په‌رِی ئاسۆی دووری ژیانمه‌وه‌ وه‌کو مه‌شخه‌ڵ داگیرسابوو به‌ڵام ریَگا پرِ له‌کۆسپ و که‌نده‌ڵان بوو ئاسته‌نگیَکی دوورو باریک! تیشکی هیوا گرشه‌ی ئه‌هات بۆ لای خۆی بانگی ئه‌کردم رایده‌کیَشام هیَزی ئه‌دا به‌هه‌نگاوم بیرو ئه‌ندیَشه‌ی ئه‌بردم! ساڵه‌های ساڵ به‌قه‌د ساڵه‌کانی عومرم ریَگام برِی گۆچانی ئاسنم شکاند سه‌د پیَلاوی پۆڵام درِی هه‌ر هه‌نگاویَ زامیَکی قووڵ ریَگا هه‌موو ژان و برِک بوو هیَزی هیوا به‌ره‌و ئامانجی ئه‌بردم گه‌یشتم و دڵ پرِ له‌حه‌ز، ئاوات، تاسه‌ له‌خویَ، گه‌وزاو ماندوو، بیَ هیَز ئه‌ژنۆ شکاو ئامیَزم بۆ تیشک کرده‌وه‌، به‌ڵام ئه‌فسووس ئه‌فسووس، ئه‌فسووس، ئه‌و مه‌شخه‌ڵه‌چاوی گورگ بوو!

-----------------------------------------------------------

به‌هنگامیکه‌خود را بازیافتم جهان شب بود شبی تنیده‌در خود،تاریک...تاریک! پرتوی از دور از نهایت افق دوردست زندگیم چونان مشعلی فروزان بود راه‌،اما ‌از سنگلاخ و تالاب گسترده‌بود گشوده‌در تنگنایی دور و باریک! پرتو امید می درخشید سوی خود مرا آواز می داد می کشاند مرا گامهایم را توان می بخشید خاطره‌و اندیشه‌ام را می ربود! روزگارانی بسیار به‌درازی سالهای عمرم راه‌پیموده‌ام دستواره‌ی آهنین شکسته‌ام صد پاپوش پولادین ریش ریش‌کرده‌ام هر گامی ژرفای زخمی راه‌سرشار از دردو اندوه‌بود توان امید سوی نشانه‌می برُد مرا رسیدم و دل از عشق،آرزو و اشتیاق در سینه‌می گداخت خسته‌و ناتوان زانو شکسته‌ آغوش بروی جرقه‌ی امید گشودم اما،دریغا،دریغا مشعلی که‌می سوخت ،چشم گرگی بیش نبود!

چشم گرگ جلال ملکشاه شاعر کرد مترجم دکتر اسعد رشیدی