بز سینا از ارتفاعات مه رگه ور است  که مابین اشنویه و اورمیه واقع شده است و با ارتفاع 3480 متر یکی از قله های بلند منطقه بشمار میرود.

 لازم به ذکر است که  رودهای گدار و دیزج از ارتفاعات پر برف این کوه سرچشمه میگیرد و از شمال غربی با عبور از گردنه ای سرسبز به قله دالان پر و از شرق به قله مه رگه زیاره متصل می شود.

روز جمعه 27 تیر ماه 93  گروهی 16 نفر از کوهنوردان گروه هاوری بوکان به سرپرستی آقای اسماعیل فرامرزی ساعت5/30 صبح بوکان را ترک کردیم و با عبور از شهرهای مهاباد،نقده و اشنویه به دهستان مه رگه ور و روستای دیزج رسیدیم.

  ساعت 9 صبح با بالا رفتن از جادهی پر پیچ وخم به پاسگاهی در نزدیکی  حصاره بزسینا رسیدیم. ماشین ها را در ورودی پاسگاه پارک کرده و با یک ساعت کوه پیمایی به دریاچه ی منتهی به برفچال بزسینا رسیدیم.

 هوای مطبوع و مناظر چشم نواز منطقه خستگی چند ساعت ماشین سواری را از تن ما زدود. اینجا از گرمای 38 درجه خبری نیست و گاه به گاه احساس سرما میکنیم که نعمتی است در این فصل گرم سال، به راستی که هرگاه بخواهید میتوان در یک زمان چهار فصل را در این بخش از منطقه جغرافیای به راحتی تجربه کرد.

 در ادامه به 2 تیم تقسیم شدیم تیم اول با هدایت آقای فرامرزی به سمت قله حرکت کرده و تیم دوم با هدایت این جانب برای کار بر روی برفچال های دائمی بزسینا عازم شدیم.

با هماهنگی که از قبل صورت گرفته بود نفرات مشتاق به مرور مسائل مربوط به گذر از مناطق برفی با همراه داشن تجهیزات و پوشاک مناسب به دو تیم پنج و شش نفره تقسیم شدند و دو گارگاه مجزا تشکیل شد که هدایت کارگاه گام برداری و صعود روی برف را کیوان قادرپور بر عهده گرفت و کارگاه فرود و نحوه مهار، بعد از سقوط به عهدی شیرکو عزیزی گذاشته شد

 من نیز به عکس برداری و فیلم برداری مشغول شدم.

اشتیاق در چهره تک تک نفرات دیده میشود. کار با کلنگ و گرامپون برای تعدادی از نفرات تازگی داشت و رضایت بر کار حاکم بود واین را از تلاش و جدیت تمام نفرات در یادگیری و تسلت کیوان و شیرکو بر مباحث ارائه شده می توان دید.

با اتمام کار آموزش و اعلام آزاد باش به نفرات و برگشتن تیم اول از مسیر قله، من و شیرکو و کیوان برای صعود از دهلیز سمت راست بز سینا از تیم جدا شده و دیگر نفرات تیم به چشمه ای در پایین دست برای استراحت و صرف نهار راهی شدند.

ساعت  دو بعداظهر را نشان میداد که به ابتدای برفچال منتهی به قله رسیدیم آفتاب به دهلیز می تابید و خطر ریزش سنگ هر لحظه ما را تهدید میکرد من جلو تر حرکت می کردم  و در حال فیلم برداری و عکس برداری با صعودی روان به شکل مثلت و با فاصله کم حرکت میکردیم. بعد ار سه طول پیمایش مسیر که بدون طناب حمایت و به صورت آزاد انجام میگرفت، فرو غلطیدن سنگی در ابعاد یک کوله پشتی چهل لیتر و عبور برق آسای آن از کنار ما هشدار، به هوشیاری بیشتر را گوشزد می کرد.  با طی دو طول دیگر به محلی امن در زیر دیواره ای چند متری رسیدم که کنارهای آن از برف چال چدا شده بود. در این قسمت به استراحتی مختصر پرداختیم.

سرعت بالای ما این بار به دلیل بالا رفتن شیب با احتیاط بیشتری همراه بود. دهلیز تنگ تر شده و فاصله دو سمت دیواره  به هم نزدیک تر. بعد از طی دو طول دیگر در ادامه دهلیزبه قسمتهای خالی از برف میرسیم. 100 متر باقیمانده تا قله را از شیاری با شیب تند و صرف مدت زمان بیشتر به دلیل عبور تک تک از آن ادامه دادیم که 50 متر آخر منتهی به قله را با طناب ثابت گذاری کرده و این بار گرامپونها و تبر درگیر با سنگ وشن و هربار ریزش سنگ به داخل دهلیز و صدای برخورد و تکه تکه شدن سنگ به دلیل ناپایدار بودن بافت سنگهای دیواره روبرو.

هر سه به سلامت وهمراه با احساسی خوش همراه با موفقیت به قله رسیدیم. گرامپون ها را باز گرده و تبرها را غلاف کردیم و بعد از جمع کردن کارگاه و گرفتن عکس یادگاری متوجه شدیم که صعود دهلیز و رسیدن به قله دو ساعت طول کشید که یک ساعت آن را درگیر 100 متر انتهایی کار بودیم.تصمیم میگیریم که سریعا به سمت پایین حرکت کنیم.

 این قسمت از مسیر  شن اسکی و ناهموار است با عبور از آن به برف چال نزدیک به محل استقرار تیم میرسیم. از آب گوارا و بسیار سرد آن نوشیده و با کمی استراحت چهارو چهل دقیقه عصر هرسه به دوستانمان میپیوندیم. استقبال گرم این عزیزان و صرف نهارو نوشیدنی که برای ما تدارک دیده شده بود خستگی را از تن ما زدود.

شادی همراه با آرامش هدیه بز سینا به تیم 16 نفره ما بود. در ادامه و بعد از طی مسیری بیست دقیقه ای ساعت 6 سوار بر ماشین هایمان با کوله باری از تجربه بز سینا را ترگ گفته و شب هنگام به بوکان میرسیم.

با تشکر از تک تک افراد تیم که با هماهنگی و همدلی در اجرای هرچه بهتر این مهم تلاش کردند و همچنین تشکر از آقای فرامرزی که در این برنامه تجربیات خود را در اختیار تیم قرار داده و ما را همراهی کردند.

با آرزوی سلامتی برای این عزیزان.

به قلم: آوات کریم زاده